Vorige week had ik een coachsessie met Erik. Ik kwam zoals gewoonlijk bij hem op kantoor. Hij kwam met een rood hoofd, zweetdruppels op zijn voorhoofd mij ophalen in de gezamenlijke ruimte. Zijn handen trilden en hij zei: “ik weet niet of ik dit ga volhouden, het wordt mij allemaal teveel”.

Ik was overrompeld omdat het juist de laatste tijd weer beter ging. Hij had steeds meer controle over een juiste balans vinden tussen stress en ontspanning. Maar zoals iedereen in het leven, het gaat niet altijd even goed. Je hebt soms te maken met tegenslagen waardoor je ineens het gevoel hebt dat je het allemaal even niet meer weet.

Overzicht kwijt
We gingen eerst 10 minuten een rondje buiten lopen, zodat hij eerst zijn verhaal kon doen wat hem op dat moment bezig hield.

Er zat een patroon in zijn verhaal. Veel onduidelijkheden waar hij geen antwoord of beeld bij kon vormen van wat er gaat gebeuren.
En nieuwe taken die erbij kwamen waar hij geen raad mee wist. Hij had geen overzicht meer wat zijn aandeel was, en bij wie hij anders hulp kon vragen.

Met zijn twee handen aan zijn hoofd zei hij: “Mijn hoofd is vol, ik vind het nu zelfs lastig om te herinneren om ’s ochtends te ontbijten. Mijn hele dagelijks structuur kan ik niet meer vasthouden.”

Dit is vaak herkenbaar bij mensen met autisme die overprikkeld raken waar de stress gehalte zo hoog ligt waardoor de simpelste activiteiten die normaal in het systeem zitten, ineens niet meer haalbaar zijn om uit te voeren.

Duidelijkheid weer krijgen
Eenmaal weer binnen op kantoor, pakte ik een vel papier. En schreef per onderwerp de vragen en onduidelijkheden die hij had op.

Vervolgens bij elke vraag of onduidelijkheid actiepunten erbij zetten wat ervoor nodig is om achter het antwoord te komen.

Hierdoor kreeg hij wat helderheid wat er op dat moment speelt. Weer de juiste focus gekregen wat prioriteiten heeft, en wat de bijzaken zijn wat op dat moment niet belangrijk is om achteraan te gaan.

En zijn eerste actiepunt? Gesprek aanvragen met zijn teamleider, om te vragen welke week hij precies van afdeling gaat wisselen. En of zijn werkdagen en uren hetzelfde blijven.

Eigen regie
Afgelopen vrijdagmiddag kreeg ik een berichtje. Het gesprek heeft plaatsgevonden. Voor hem was die ene onduidelijkheid zodanig van invloed dat hij zo overprikkeld raakte en niet meer in staat was om beslissingen te nemen. En nu een stuk rust in zijn hoofd heeft gekregen.

Waar ik persoonlijk heilig van overtuigd ben, is dat iedereen zijn eigen oplossingen kan vinden. Zijn eigen regie weer kan nemen in het leven. Alleen soms door teveel stress en het niet meer kunnen overzien, wordt het dan teveel en kun je externe hulp gebruiken.

Maar vervolgens het vertrouwen terugkrijgen dat je het zelf (gedeeltelijk/volledig) verder kan doen.

Denk in mogelijheden in plaats van beperkingen
Niet bij voorbaat alle actiepunten als coach uitvoeren, om zo op een presenteerblaadje te geven aan een coachee. Natuurlijk is dat fijn en makkelijk, maar wat voor boodschap krijg je dan mee:

Dat je het niet alleen afkan, en iemand anders nodig hebt om je te helpen. Maar wat als je het gevoel krijgt dat jij je eigen proces mag aangaan, en dat het niet altijd even goed hoeft te gaan. Dat je hulp mag vragen wanneer je er zelf niet uitkomt.

Dat je het vertrouwen krijgt in jezelf dat het jou ook gaat lukken. En één van de voorwaarden zijn, zorg voor een duidelijk overzicht, een juiste focus en een goede balans tussen stress en ontspanning.

Disclaimer: Vaak genoeg meegemaakt dat er zodanig veel speelt in iemand zijn leven waar er wel taken (tijdelijk) worden overgenomen. Alleen dan zal een coach minder geschikt zijn en heb je eerder baat bij begeleiding in je dagelijks leven en op je werk. Die kunnen jou voor een langere tijd ondersteunen om weer grip op je leven te krijgen.
En ja voor sommigen betekent dat ze hun hele leven lang begeleiding nodig hebben. Alleen ik geloof dat het uitgangspunt eerst moet zijn: wat kan iemand wel, in plaats van alles bij voorbaat aanbieden en overnemen.