Ervaring leert dat de meeste mensen met autisme struggelen om een baan te vinden, of om die vast te houden, maar dat dit niet ligt aan hun kennis of hun motivatie. Vaak heeft het te maken met niet goed balans kunnen houden tussen stress en rust.

Er zijn verschillende wegen die naar Rome leiden. Maar in het algemeen is er een rode draad die gevolgd kan worden om weer grip hierop te krijgen

• Hoe zit het met je balans rust en stress? Uit cijfers bleek dat 90% van mensen met autisme stress ervaren. Is dat erg? Of het einde van de wereld? Nee. Iedereen ervaart weleens stress. Maar het gaat erom dat je je hiervan bewust bent, dat je “je gele fase” niet voor lief neemt. Maar dat je echt de juiste acties gaat ondernemen om weer rust te creëren.
• Daarnaast is het ook belangrijk dat je je ervan bewust bent wat je kwaliteiten en valkuilen zijn. Wat de voorwaarden zijn om goed te blijven functioneren. Komt dit overeen met je huidige werkomgeving? Door kennis hierover op te doen ga je bewustere keuzes maken om dat te doen wat beter bij je past. Ik vind de quote van Albert Einstein altijd treffend.“If you judge a fish by climbing its tree, it will think he’s whole life it’s stupid”

• De hardnekkige patronen die steeds terugkeren. Sommige mensen hebben zoveel kennis opgedaan en inzichten gekregen over wat er nodig is om weer grip te krijgen op het dagelijks leven. Vanuit de theorie weten we, dat een masker ophouden enorm veel energie kost en dat dit weer ten koste kan gaan van je functioneren op het werk. Maar ook de onzekerheden of je het wel goed genoeg doet en de bewijsdrang door extra hard te werken en te laten zien dat het echt wel goed kan zijn factoren die veel energie vergen.
  Allemaal patronen waar we onszelf wel in kunnen herkennen, denk ik. Dezelfde patronen die je wellicht enorm veel hebben opgebracht en die ervoor hebben gezorgd hebben dat je bijvoorbeeld je diploma hebt gehaald, of de baan hebt gekregen waar je nu werkzaam bent of tot voor kort was.Hardwerken, doorzetten, perfectionisme, het hoe dan ook voor elkaar krijgen, masker opzetten en doooorrrr…Ondanks alle moeilijkheden die je dagelijks ervaart, je zal je er doorheen slaan tot het moment dat het niet meer gaat…..

Daarom heb ik ervoor gekozen om naast de 7 stappen naar meer rust en minder stress van Marja Boxhoorn ook gebruik te maken van familie opstellingen in de vorm van poppetjes en vloerankers. En ooit wil ik dit ook gaan doen in groepsvormen omdat dit nog een krachtigere manier is. Maar ook voor mij geldt: stap voor stap 🙂

En ja in het begin was ik er wat huiverig voor om hiervoor uit te komen. Ik had zelf mijn eigen twijfels:

• Is het niet te zweverig?
• Sluit het wel aan bij mensen met autisme?
• Is het wel grijpbaar genoeg?
• Zitten mensen hier wel op te wachten?
• Haal ik wel de resultaten die ik beloofd heb?

Maar het afgelopen halfjaar ben ik het gewoon gaan doen. In mijn huidige trajecten, daar waar ik dacht dat dit een mooie toevoeging zou zijn, ben ik het gaan gebruiken als toevoeging. En hoe leuk is het dat ik merkte dat het echt makkelijker wordt om de geleerde methode van “7 stappen naar meer rust en minder stress” te laten beklijven. Want je krijgt echt de tools en handvatten die nodig zijn om je balans te houden. Maar als je eigen onbewuste patronen je in de weg zitten, blijft het keihard werken echt voor jezelf te kiezen zonder constant rekening te houden met wat een ander ervan zal denken. Om constant die stap te maken om echt voor jezelf te kiezen, zonder constant rekening te houden wat zal een ander van mij denken bijvoorbeeld. Daarom vind ik familie opstelling een mooie methode om onbewuste patronen te doorbreken.

 “Een familieopstelling laat jou zien hoe jij wordt bewogen vanuit onbewuste patronen en dynamieken uit jouw familiesysteem. Wanneer je hier inzichten uit haalt, geeft een familieopstelling vaak ruimte voor een nieuwe beweging bij persoonlijke vraagstukken of patronen die steeds weer terugkeren.”

Ik heb Laura mogen begeleiden de afgelopen periode. Eerst zijn we begonnen met de 7 stappen naar meer rust en minder stress. Dit ging een tijdje goed en ze heeft veel meer grip gekregen op hoe ze haar balans kan houden tussen werk en privé. Maar toch was er ergens een bepaald stemmetje dat haar soms uit haar evenwicht bracht. Namelijk: doe ik het wel goed genoeg? Wie ben ik om mijn grens aan te geven of hulp te vragen als iets niet gaat? Met verstand heeft ze geleerd dat het echt nodig was om alles behapbaar te houden, maar het ging niet automatisch, het bleef haar energie kosten.

Door met haar een opstelling te doen, kwam ze erachter dat ze afwezige ouders had. Terwijl ze gewoon is opgegroeid met liefdevolle ouders die altijd voor haar klaar stonden. Die haar hielpen met haar huiswerk, haar altijd netjes gekleed naar school stuurden die zorgden dat er altijd genoeg eten op tafel stond etc, etc. Met verstand is ze dus nooit iets te kort gekomen in haar leven.

En nu komt het en ik hoop dat je me nog kan volgen:)

Op innerlijk niveau (dat wat er tijdens een opstelling te zien is), bleek dat haar moeder veel verdriet had om een doodgeboren kindje. Innerlijk was moeder daar altijd mee verbonden gebleven, waardoor moeder emotioneel gezien er niet helemaal kon zijn voor Laura en haar broertje.

Dit is puur wetmatigheid en geldt voor IEDEREEN. Alle kinderen hebben de levensbehoefte om gezien en erkend te worden in hun bestaan. Stel dat je onbewust voelt dat je moeder er niet voor je kan zijn (omdat ze dus afwezig is door eigen trauma’s). Wat doet een kind? Die gaat beter zijn best doen, misschien harder werken, doorzetten, over eigen grenzen heen, om maar de ander te pleasen en in de hoop gezien te worden.

Dit gebeurt allemaal onbewust en naarmate we ouder worden en dit een onbewust patroon blijft gaat het zijn gevolgen hebben in ons dagelijks leven.

Eén van de redenen waarom mensen moeite blijven houden om grenzen aan te geven kan bijvoorbeeld komen door het onbewust bang zijn om afgewezen te worden.