De laatste tijd kreeg ik, zowel online als offline, steeds vaker de vraag: “Heb je zelf ook autisme?” Nee. “Heb je dan een partner, of kinderen met autisme?” Nee.
“Maar hoe komt het dan dat je graag mensen met autisme wil coachen?“
Wie is Melisa?
Mensen die mij kennen weten dat ik eerlijk en duidelijk ben. Wat ik denk en voel, laat ik ook aan de buitenkant zien. Behalve mijn “zwaktes”. In mijn vorige baan stond ik op groepen waar (jong)volwassenen met autisme wonen. Ik deed mijn werk met veel plezier. Ik heb er enorm veel van geleerd, maar ik ben hier ook op “mijn bek” gegaan.
Ondanks dat ik geen autisme heb, weet ik hoe het voelt om veel kennis te hebben over je vak, maar uiteindelijk net niet goed genoeg je werk kan doen.
Ik was er in het begin van overtuigd dat ik voldoende zelfvertrouwen had. Ik was niet verlegen, kon makkelijk praten, en kwam dus in eerste instantie vrij “stevig” over. Maar langzamerhand maakte ik, door mijn eigen onzekerheden foutjes op mijn werk. Ik had allerlei “stemmetjes” in mijn hoofd waardoor ik niet meer geloofde dat ik het goed kon doen.
Ik raakte mijn functie kwijt en kreeg andere werkzaamheden, waar ik niet blij mee was. Ik voelde me nog onzekerder en ging nog meer piekeren.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Door deze ervaring heb ik geleerd dat ik als persoon de enige ben die een verschil kan maken. Omstandigheden en situaties kan ik niet veranderen. Ik kon de beslissing van mijn leidinggevende niet zomaar veranderen.
Maar ik kon wel andere keuzes maken. Ik ben hulp gaan zoeken om er zelf achter te komen waar mijn kwaliteiten en talenten lagen. Ik heb coachopleidingen gevolgd om erachter te komen dat deze manier van werken beter bij mij past. Waardoor ik uiteindelijk weer mijn oude functie terugkreeg. Maar ik ging mijn toenmalige werk anders doen. Op de manier die bij mij past.
Tja ik ben nu eenmaal niet goed in de Nederlandse taal. Je zult vaker taalfoutjes in mijn teksten tegenkomen. Mijn kwaliteiten liggen niet bij het schrijven en de verslagen.
Waar ben jij goed in?
Maar ik kwam er wel achter dat ik enorm veel talenten heb om anderen te motiveren en te activeren zodat zij bereiken wat zij zelf zouden willen. Ik kan naast iemand staan en diegene leiden totdat die het weer zelfstandig aankan. Waarom? Misschien omdat ik in het onmogelijke denk. Ik geloof dat we allemaal meer zouden kunnen dan wat we eerder hadden gedacht.
Ik zeg vaak: “Onze gedachten, zijn onze grootste beperkingen”
Wees van bewust waar jouw kwaliteiten liggen.
Doe waar je energie van krijgt
Daarom wil ik niet meer aan de zijlijn staan en me beperkt voelen in het schrijven van de vele verslagen, en aanvragen van indicaties door middel van tekst en uitleg.
Ik wil gewoon coachen! Volwassenen met autisme, of diegene die zich herkennen in de kenmerken. Dat zij uiteindelijk ook volledig in zichzelf gaan geloven. Dat zij ook hun werkzaamheden kunnen uitvoeren met voldoende zelfvertrouwen, met meer rust en minder stress.
Afgelopen jaren ben ik mijn werk in de reguliere zorg anders gaan doen.
Dus om antwoord te geven op de vraag: Waarom ben ik gaan doen wat ik doe?
Omdat ik juist bij de doelgroep van volwassenen met autisme heb ervaren dat er echt meer mogelijk is dan wat er nu gedaan wordt of beschikbaar is. En dat begint met er vertrouwen in hebben dat jij ondanks je diagnose echt wel jouw eigen pad mag volgen en het leven gaat leiden dat je wil.
In 2018 kwam ik voor het eerst bij Rob. Hij herkent zich in de kenmerken van autisme, maar daarnaast had hij veel last van angsten. Zo erg dat hij geen boodschappen zelfstandig durfde te doen. Hij woont al 13 jaar op zichzelf. En ik kan me herinneren dat ik aan hem vroeg: Was er ooit een moment dat je de boodschappen wel zelfstandig in huis haalde? Puur uit belangstelling en om hem beter te begrijpen stelde ik hem vragen en gingen we oa. op zoek naar de uitzonderingen.
In de loop der jaren werden zijn angsten bevestigd door zijn omgeving, hij kreeg extra hulp aangeboden door zijn familie omdat hij bepaalde dingen best eng vond. Waardoor hij zelf is gaan geloven dat hij het niet meer kon.
Toen ik hem vroeg: Wat is het ergste wat jou kan overkomen? Zijn antwoord: “Ik ben bang dat mensen me raar aankijken, dat mensen wat van me gaat vinden. En dat ik met de vekeerde boodschappen thuis kom.”
Door de gesprekken dat we met elkaar voerden, begon hij langzamerhand in iets anders te gaan geloven. Namelijk: “misschien lukt het me wel.” Hij kwam tot de ontdekking, de angsten die hij had, zat meer in zijn hoofd. En wat ik vaker zeg: Je bent wat je denkt. Jouw gedachtes worden jouw waarheid.
– Als je denkt dat je iets niet kan, kan je het niet
– Als je denkt dat je gefaald hebt, heb je gefaald
– Als je denkt dat je angstig wordt bij nieuwe activiteiten, word je dan ook angstig
Hier een andere blog wat ik eerder had geschreven over deze thema. “Hoe je als werknemer met autisme invloed kan hebben om het leven te leiden dat je wil”
Ik ben benieuwd, wat is jouw visie op mensen met autisme? Geloof jij dat het alleen een beperking is en dat je dus door het leven moet gaan met veel stress en chaos in het hoofd door de vele prikkels?
Of denk jij dat er met de juiste handvatten en inzichten meer mogelijk is dan wat je nu zou kunnen bedenken?